Daarna kwam de grootste uitdaging van deze dag. De General Sherman Tree, de grootste boom ter wereld. De maat die ze hiervoor gebruiken is de hoeveelheid hout die de boom bevat. De uitdaging zat niet in het spotten van de boom, zo’n kolossaal ding zie je niet over het hoofd en bovendien staat er een bordje bij. De uitdaging was het vinden van een parkeerplaats. De hele parkeerplaats stond vol en je kon stapvoets een route langs alle parkeervakken rijden in de hoop dat er iemand vertrok en dat je precies op het juiste moment kon invoegen op de vrijgekomen plek. We hadden geluk, in de allerlaatste rij parkeervakken vertrok er iemand toen we aan kwamen rijden.
De wandeling naar de General Sherman Tree was behoorlijk pittig. Het is niet heel ver, maar wel een flink stuk omlaag en dat moet je op de terugweg dus weer omhoog lopen. Het was al behoorlijk heet aan het worden en we zagen mensen buiten adem omhoog lopen. Onderweg naar de boom kom je de nodige informatie tegen over sequoia's. Zoals een dwarsdoorsnede van een stam en een plek waar op de grond met tegels wordt aangegeven hoe groot zo'n boom kan zijn.
Deze mantelgrondeekhoorn zat lekker in de zon en leek weinig last te hebben van de warmte.
Muildierherten
Achter de grote General Sherman Tree liepen twee muildierherten, een moeder met haar jong. Door het vreemde licht was het nog lastig om ze op de foto te krijgen. Bovendien zat het jong een groot deel van de tijd verstopt achter een boomstam. De beesten waren blijkbaar aan mensen gewend, want ondanks de drukte bleven ze rustig op deze plek staan.
Bij de General Sherman Tree stond een lange rij. Je kon in de rij aansluiten en dan werd je aan het eind op de foto gezet achter het bordje General Sherman. Wij zijn niet in de rij gaan staan. De wildvreemde mensen die daarop staan helpen om de kolossale omvang van de boom te illustreren.
Aan de andere kant stond geen bordje en geen wachtrij, maar het is toch echt dezelfde boom.
Toen we weer boven waren hebben we iemand anders blij kunnen maken met een vrije parkeerplaats. De rij auto’s was inmiddels een flink stuk langer dan toen we aankwamen. We wilden vervolgens door naar het gedeelte met Moro Rock. Een rots die je via een trap kunt beklimmen. Normaal gesproken ga je daar met een bus naartoe in het weekend, maar vanwege een staking reden de bussen niet en mocht je met de eigen auto naar Moro Rock. We verwachtten dat het erg druk zou zijn en dat het zwaar zou zijn om bij de hoge temperaturen bovenop de rots te komen. Of dat zo was zullen we nooit weten. We hebben de afslag compleet gemist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten